قیر
پیر شدگی قیر در مخلوط‌های آسفالتی پدیده‌ای است که از زمان ساخت مخلوط بتن آسفالتی در کارخانه شروع می‌شود
و با گذشت زمان در آسفالت پیشرفت می‌کند. در نهایت موجب تخریب و شکنندگی مخلوط می‌شود.
پیر شدگی عموماً به دو فاز مشخص کوتاه مدت و بلند مدت تقسیم می‌شود.
پیرشدگی کوتاه مدت به میزان سخت شدن آن ها در مرحله ساخت آسفالت که دمای مخلوط بالا است مربوط می‌شود
و پیرشدگی بلند مدت به میزان سخت شدن قیرها در طول عمر سرویس دهی مخلوط باز می‌گردد.
قیر به چند علت اصلی سخت می‌شود
قیر
کاهش مواد فرار
کاهش مواد فرار در مخلوط‌های قیری در زمان اختلاط و در هنگام ریختن مخلوط در محل که دما بالا است اتفاق می‌افتد.
این مرحله پیرشدگی کوتاه مدت نامیده می‌شود. بیشتر پدیده اکسیداسیون در طول عمر روسازی انجام می‌شود.
میزان پیرشدگی در قیرهای مختلف متفاوت است.
اما نه تنها نوع آن بلکه نوع سنگدانه نیز در میزان آن موثر است. پدیده پیرشدگی لزوماً یک پدیده منفی نیست.
چرا که مقدار کمی پیرشدگی قیر موجب می‌شود که خصوصیات مخلوط بهینه شود.
قیر
اکسیداسیون
این محصول یک مخلوط کلوئیدی است که مولکول‌های بزرگ به نام آسفالتن فاز گسسته
و ستورات‌ها، آروماتیک‌ها و رزین‌ها فاز پیوسته (مایع) را تشکیل می‌دهد.
براساس مطالعات انجام شده ترکیبات کربونیل و سولفواکسیدها در اثر فرایند پیرشدگی افزایش می‌یابند.
از طرف دیگر آروماتیک‌ها کاهش می‌یابد. میزان رزین و آسفالتن ازفایش می‌یابد. و میزان ستورات نیز تغییر ناچیزی دارد.
همچنین می‌توان مقاومت آن در برابر پیر شدگی را توسط افزودنی‌ها بالا برد
. افزودن یک درصد از ماده ZDDP از تشکیل کربونیل ممانعت می‌کند
به این معنی که مقاومت در برابر پیرشدگی با اضافه کردن ZDDP افزایش می‌یابد.
این مواد به عنوان مواد ضد اکسیداسیون از تشکیل کربونیل ممانعت کرده و دوام قیر را در برابر پیرشدگی افزایش می‌دهند.
روش‌های اعمال پیرشدگی در آزمایشگاه شامل پیرشدگی قیر به تنهایی و پیرشدگی مخلوط قیر و مصالح است.
قیر
مشخصات فنی و کیفی قیر
این مواد جزو ملزومات ساختمانی است و در بیشتر پروژه های ساختمانی و مسکونی و حتی خانه هوشمند
به عنوان یک عایق بسیار قوی کاربرد دارد با دانستن ویژگی ها و مشخصات فنی قیرها می توانید توع مرغوب را
تشخیص داده و سلامت و طول عمر مفید محصول راتضمین کنید این ویژگی ها عبارتند از:
درجه نفوذ :
آزمایش درجه نفوذ برای تعیین سختی قیر مورد استفاده قرار می‌گیرد. در این آزمایش از یک سوزن استاندارد تحت
اثر بار ۱۰۰ گرمی در مدت ۵ ثانیه به داخل قیرها در دمای ۲۵ درجه نفوذ می‌کند. مقدار نفوذ برحسب دهم میلی‌متر
درجه نفوذ نامیده می‌شود. هر چه درجه نفوذ کم تر باشد قیرها سخت تر هستند.
گرانروی :
هر چه کند روانی قیرها بیش تر باشد خواص جامد بیش تری از خود نشان می‌دهد. واضح است در دماهای بالاتر کند
روانی کم تر است. این مشخصه قیر با دستگاه سی بولت فیورل و یا به روش کینماتیکی اندازه‌گیری می‌شود.
درجه اشتعال :
درجه اشتعال دمایی است که اگر قیرها به آن دما برسد، گازهای متصاعد از آن با نزدیک شدن شعله، مشتعل می‌شوند
و در سطح آن شعله به وجود می‌آید. حداکثر دمایی که می‌توان قیرها را در کارگاه گرم کرد به درجه اشتعال محدود می‌باشد.
افت وزنی :
افت وزنی آن ها در دمای بالا، در اثر تبخیر قسمتی از روغن‌ها و ترکیبات نفتی آن می‌باشد. این مشخصه نیز از خواص مهم
قیر است. افت وزنی قیرها در دمای ۱۶۳ درجه سانتی گراد و در مدت ۵ ساعت (شرایط تقریبی پخت آسفالت) اندازه‌گیری
می‌شود.
شکل پذیری یا انگمی :
اگر نمونه‌ای از قیرها با سطح مقطع ۱ سانتی‌متر مربع را با سرعت ۵ سانتی‌متر/دقیقه بکشیم، مقدار افزایش طول نمونه
را قبل از پاره شدن خاصیت انکمی قیر گویند.
درجه خلوص :
می‌دانیم حلال قیر تترا کلرور کربن و سولفور کربن است. بنابراین اگر نمونه‌ای از آن ها را در هر یک از این مواد حل کنیم،
ناخالصی‌های آن باقی می‌ماند و از آن جا درجه خلوص آن ها را می‌توانیم تعیین کنیم. درجه خلوص عبارت است
از: (وزن نمونه قیر) ÷
درجه نرمی قیر :
درجه نرمی دمایی است که با رسیدن قیرها به آن دما، قیر از حالت جامد به حالت روان در می‌آید. هرچه درجه نرمی
قیرها بیش تر باشد، حساسیت کم تری نسبت به تغییرات دما دارد. درجه نرمی قیرهای معمولی حدود ۶۰ تا ۷۰ می‌باشد .
