صادرات مواد پتروشیمی

هوموپلیمرها

همو پلیمر های پلی پروپیلن همان گونه که گفته شد. بر اساس نظم فضایی خود، به سه دستۀ اتاکتیک (بی نظم)، ایزوتاکتیک (هم نظم) و سیندیو تاکتیک (تک نظم) تقسیم می شوند. پلی‌ پروپیلن هموپلیمر که از پلیمریزاسیون مونومر پروپیلن به تنهایی تولید می‌ شود.

از نقطه نظر خواص فیزیکی و مکانیکی تفاوت پلی‌ پروپیلن هموپلیمر و کوپلیمر در مقاومت ضربه‌ ای، استحکام کششی و سختی بیشتری برخوردار ‌بوده اما مقاومت ضربه‌ ای آن کم است.

پلی‌ پروپیلن هموپلیمر با اینکه استحکام کششی و سختی بالاتری نسبت به پلی‌ پروپیلن کوپلیمر دارد ولی نقطه ضعف اصلی آن مقاومت ضربه‌ ای آن است. در واقع پلی‌ پروپیلن هموپلیمر شکننده‌ تر از پلی‌ پروپیلن کوپلیمر است. این ضعف بیشتر در دما های پایین و به ویژه زیر صفر خود را نشان می‌ دهد.

به همین جهت کاربرد پلی‌ پروپیلن هموپلیمر در تولید قطعات تزریقی که در معرض ضربه و دمای پایین قرار می‌ گیرند به شدت محدود است. هموپلیمر ‌شکننده و زمانی که دما کم باشد ‌به خصوص دمای زیر صفر بیشتر خود را نمایان می‌ کند.

کوپلیمرها

به‌ طور معمول کوپلیمر‌ ها از دو یا چند مونومر های مختلف تشکیل شده اند. این نوع از پلی‌ پروپیلن‌ ها شامل مقدار بسیار کمی از اتیلن‌ هایی از جنس بوتن و هگزن تشکیل شده اند. پلی‌ پروپیلن کوپلیمر که از پلیمریزاسیون پروپیلن به همراه کومونومر اتیلن تولید می‌ شود. پلی‌ پروپیلن کوپلیمر مقاومت ضربه‌ ای بالاتری نسبت به پلی‌ پروپیلن هموپلیمر دارد.

با تنظیم مقدار اتیلن اضافه شده به ساختار پلیمر، تنظیم مورفولوژی کوپلیمر، تنظیم نوع کریستالیزاسیون و همچنین تنظیم وزن مولکولی می‌ توان میزان مقاومت ضربه‌ ای را تنظیم و تا حد خوبی بالا برد.

البته باید توجه داشت که بالا بردن مقاومت ضربه‌ ای پلی‌ پروپیلن به قیمت کاهش سختی و سفتی پلیمر انجام می‌ پذیرد. اضافه کردن اتیلن به ساختار پلی‌ پروپیلن حین پلیمریزاسیون پروپیلن، نظم ساختاری پلی‌ پروپیلن را کاهش می‌ دهد. کاهش نظم ساختاری هم به نوبه خود باعث کاهش میزان تبلور پلی‌ پروپیلن می‌ شود.

با توجه به ساختار شکننده بلور ها، دلیل افزایش مقاومت ضربه‌ ای پلی‌ پروپیلن کوپلیمر نسبت به پلی‌ پروپیلن هموپلیمر کاهش بلورینگی است. در تجارت از دو نوع پلی‌ پروپیلن کوپلیمر‌ ها استفاده می‌ شود که مهم ترین آن ها شامل کوپلیمر ضربه ای و تصادفی می باشد.